I bogovi su govorili srpski

Pročitao sam brojne radove Slobodana Jarčevića - i one koji znače publicističku interprstaciju pozitivističkih istorijskih činjenica i one koji predstavljaju literarnu obradu ovih izvorišta... U ovoj knjizi, piše i o mnogim pretendentima na srpski etnikum, na srpske zemlje...

Tako su nastupali tvorci albanske nacije, stvarajući novu kuću na oko 80% srpskih kulturno-istorijskih razvalina, osvajajući i srpski prestoni grad Skadar na Bojani. Tako su i tvorci makedonske nacije, svoj nacion naslanjali na mit Aleksandra Velikog (koji je nosio ilirska, tribalska, vendska, i skitska (u svemu: srpska) obeležja. Mađari su, naseljavajući se u Panoniji, gradili mit o legendarnom Svetom Ištvanu i prisvojili oko 90% srpske etničke teritorije. Vatikan je malo hrvatsko zagorsko pleme (kajkavce) naslonio na Srbe i Srbe katolike uključio u hrvatsku naciju. Tako je u procepima srpskog etnikuma projektovana i muslimansko-bošnjačka nacija, kao pomoćni odred vatikanske politike - za stvaranje „velike katoličke Hrvatske“. Tako je otvorena i vatikanska socijalna laboratorija u Crnoj Gori, u čijim su se epruvetama mućkali novi individualiteti: crveno hrvatski i dukljanski...

Knjiga S. Jarčevića: „I bogovi su govorili srpski“ predstavlja antikom uokvireni mitološki udar, koji pogađa i srpske i belosvetske učenjake, one kod kojih se srpski mitovi upotrebljavaju kao antisrpske istorijske činjenice. Jarčevećevi „bogovi“ su simboli praistorije... Jarčević ne očekuje, da se njegova imaginacija prihvati kao polazište za neku istoriografsku akciju. Zna on - da su Srbi ideološki toliko ograničeni, da ne mogu prihvatati, eventualno, takav put...
Dr Veselin Đuretić