Klepsidra

Đorđe Kuburić je prema mišljenju kritike pesnik koji na osoben način povezuje urbano iskustvo kulture sa svetom prirode kao naličjem iracionalnih stanja i duševnih poniranja. Između tela i jezika tako se uspostavlja nevidljiva, ali bolna spona, pa telo funkcioniše kao svojevrsni „živi pergament“ koji prolazi kroz proces jezičkog tetoviranja (Sloterdijk). Bez obzira na konkretne citate, bili oni iz sfere rok muzike, psihoanalize ili filma, ili ironijskih pastiša V. Despotova i V. Rešina Tucića, a u ovoj zbirci R. Petrovića, J.Aćina, V. Blejka, Biblije, antičke mitologije, D. Linča, A. Dedića itd., Kuburićeva pesma nosi znak autentičnog glasa, koji određene kontekste prilagođava vlastitom doživljaju sebe, sveta i pisanja, i stoga se artikuliše kao svedočanstvo lične poetske mitologije. Tu i jeste teškoća prilikom pokušaja svrstavanja Kuburića u određene poetičke tokove srpske poezije počev od osamdesetih godina prošlog veka. Pounutrašnjeni lirski glas svakako je čujan, ali u ovoj poetici postoje i kritički verizam i neoavangardni bunt, kao i palimpsestno prizivanje različitih kulturoloških i poetskih iskustava u tekst pesme, a to je, opet, tipično postmodernistički postupak. (Bojana Stojanović Pantović)