Najveće nepravde prema srpskim i jugoslovenskim sportistima

„Svaki organizovani, takmičarski sport ima u sebi elemente politike. Ne kod onih koji su na sportskim borilištima, koji trče, šutiraju, preskaču, bacaju, nadmeću se u raznim elementima… Njima je takmičenje zadovoljstvo, ljubav, život, u novije vreme egzistencija, mnogima i bogatstvo, ali kod takvih politika nema nikakav značaj. Kod njihovih gazda, vlasnika, direktora, političkih zaštitnika, nesumnjivo ima. Odavno je sport promocija, ne samo pojedinca ili tima, ekipe, već nekog poslovnog brenda, grada, države. I otuda pojave o kojima govori ova knjiga.

Navijati se može iz ličnih, sportskih pobuda, ali ovde ne govorimo o navijačima na tribinama, njihovo navijanje je čisto, ničim uslovljeno, reč je o sekundarnim učesnicima u sportskom takmičenju, o onima koji sport vide kao sredstvo promocije, bogaćenja, političkog uticaja, čak osvete ili kažnjavanja neposlušnih. Onih nad kojima nije uspostavljena kontrola. Polufinalna utakmica Svetskog prvenstva u fudbalu, odigrana 1930. godine, u Urugvaju, pokazala je šta sve može da uradi ambicija izdignuta na nacionalni, državni nivo. Tada je sve dozvoljeno, pa i to da domaćin pobedi u utakmici u kojoj sudija poništi čist gol Jugoslovena, a prizna gol Urugvaja postignut uz pomoć policajca. Ili kad sudija (zvao se Sorensen) na Svetskom prvenstvu, takođe u fudbalu, igranom u Španiji 1982. godine, u susretu Španija- Jugoslavija, svira penal za domaćina, zbog prekršaja izvan kaznenog prostora. I Španci su se smejali, ali… penal je ostao…“
(iz predgovora Ratka Dmitrovića)