Последните сведоци

„Последните сведоци“ е, како што авторката вели во поднасловот, збирка од сто недетски раскази. Сто исповеди на детски искуства од еден настан кој се чини најдалечен на претставата за детството. Сепак, децата не биле поштедени од ужасот и болката на Втората светска војна. Од расказите на сто возрасни луѓе од Советскиот Сојуз кои тогаш имале меѓу 2 и 15 години е изграден мозаичен приказ на војната, кој отстапува од стерилниот наратив на официјалната историографија. Овде индивидуалните нијанси не се изоставени, туку сите гласови ја осветлуваат војната од свој агол. Сите раскази се интонирани различно, импрегнирани со личното минато на раскажувач(к)ите, проникнати со спомени за најтенките сетилни дразби и дребности што само децата можат да ги понесат како сеќавање од еден толку колосален настан. Стравот, засилен со неверојатната способност за чудење на децата, исплодува бесценето чисти слики на реалноста.

„Првата година во евакуација не ја забележувавме природата. Сè што доаѓаше од природата ни будеше само една желба – да го пробаме: се јаде ли? Дури една година подоцна ја забележав убавината на уралската природа. Дивите елки, високите треви, цели шуми со диви цреши. Какви се таму зајдисонцата! Почнав да цртам. Немаше бои, цртав со молив. Цртав разгледници, им ги испраќавме на нашите родители во Ленинград. Најмногу од сè сакав да цртам диви цреши…“

Од „Последните сведоци“