Приказна за Генџи

„Приказна за Генџи“ е класично дело на јапонската книжевност. Пишуванo во XI век од страна на благородничката Мурасаки Шикибу, цел милениум подоцна тоа сè уште фасцинира со својата преседантност: првиот прозен класик напишан од жена, првиот психолошки роман, па дури и првиот вистински роман воопшто во книжевната историја.

Овде претставен преку првите 17 поглавја (целиот роман има 54 и се простира на повеќе од 2000 страници), „Приказна за Генџи“ опфаќа период од седумдесет и пет години и исклучително долга листа на карактери. Во основата на романот, како и во европската традиција подоцна, стои љубовна приказна исполнета со специфичен состав од препреки во нејзиното реализирање, меѓу кои примарно место добива односот маќеа – син. Во конкретниов состав од односи се вклопуваат и дворските интриги поврзани со потребата за задржување на моќта и манипулацијата со информациите што претставуваат основно средство во рацете на Мичинага за да ја одржува моќта. Наспроти интригите, се развива серија релации во кои преплетеноста на етапите на реализација на страстите со фазите на духовни медитации и предаденост на религијата го покажуваат конфликтот што суштински го растројува животот на женските ликови, меѓутоа влијае и врз животот на главниот јунак Генџи.