Sport u službi socijalizma : Jugoslovensko iskustvo 1945-1953.

U socijalističkoj Jugoslaviji sport je zauzimao jednu od krucijalnih pozicija. Značaj tog fenomena Nikola Mijatov sagledava na različitim aspektima, ali taj značaj najuočl?iviji je na pol?u vrhunskog sporta. Nekolicinu izabranih pratile su stotine hil?ada, o njima je pisala sva štampa, a utakmice ali i detal?i iz svakodnevnog život izabranika prenošeni su na radiju. U celoj socijalističkoj Jugoslaviji hil?ade l?udi su svakodnevno hrlile ka stadionima i oni postaju poprišta najmasovnijeg okupl?anja građana te države. Ukoliko bismo ubrojali i sve one koji su sport pratili preko medija, koji su se kladili i koji su u slobodno vreme o sportu razgovarali, razmišl?ali, ali i zbog sporta ginuli, dolazimo zasigurno do zastrašujućih brojki i obrisa jednog fenomena koji se uvukao u život svakog građanina Jugoslavije.

Ideja socijalističkog sporta bila je humana. Nigde se to bol?e ne ogleda kao kod sporta osoba ometenih u razvoju. Sa druge strane, imperativi „Diktature proletarijata“, koji su se manifestovali u vidu totalitarizma jedne partije koja je većinu konkretne realizacije činila radi sopstvenog opstanka na vlasti, uticali su i na sport. Socijalistički sport poražen je u jednoj socijalističkoj zeml?i daleko pre pada njene ideologije. Sa druge strane, sport socijalističke Jugoslavije se trenutno nalazi na smetlištu istorije, ali to ne znači da je to smetlište bespovratno zatrpano. Istorija sporta socijalističke Jugoslavije predstavl?a iskustvo iz kojeg treba da učimo zbog pokušaja harmonizacije civilizacije i tela, bez obzira na trenutnu vladajući ideologiju, ustrojstvo trenutne države ili država, i kratkoročne političke „projekte“ u kojima živimo.