Божјиот фенер на морето

Донг Хонгјоу (роден во 1950 година), првин работел како учител по кинески јазик во нижо средно училиште во рурална средина, а подоцна и како уредник во литературно списание. Таквите работи му помогнале да го запознае подобро светот на децата и уште повеќе да им се посвети. Неговите најпознати дела се: Сто соништа на кинеските деца (роман), Шума стара четиринаесет години (роман), Планинскиот дух (научна фантастика), Бајките на реката Јангце (одбрани приказни), Сенката на јарболот (одбрани песни) итн. Тој има освоено повеќе книжевни награди. Повеќе неговите дела се преведени и претставени во САД, Јапонија, Малезија, Сингапур и во други земји. Некои негови дела се адаптирани во телевизиски серии и се многу популарни кај неколку генерации кинески деца. Донг Хонгјоу секогаш ја негува детската невиност, се фокусира на децата и се труди колку што е можно подобро да создаде убав свет за нив. Посебно влијание врз неговото творештво имало и неговото детство, почнувајќи да работи уште како дете. „Откако наполнив девет години, почнав да влечам рикша на пристаништата. Бев најмладиот што влече рикша таму. Мојот најголем мотив за влечење рикша беше да заработам пари за да ги купам моите омилени книги. Ја влечев рикшата на сончево време и на дождовите лете. Исто така, ја влечев рикшата на снегот и на студенилото зиме. Мојата прва лекција од животот и мојата ука да станам вистински човек, беше усвоена на таков работен начин. Како резултат на тоа, уште од најрана возраст се дружев со работниците, кои беа многу искрени и едноставни и од кои научив многу за животот и за обичните луѓе. Ликовите во моите романи, како што се радосниот дедо, Блеки и грубите работници на пристаништето, како и жените кои ја шиеја и ја поправаа облеката на работниците што работат на пристаништата, девојките кои продаваа билни чаеви, вратарите кои им помагаа на патниците да го носат својот багаж и разните продавачи, сите тие станаа мои наставници и пријатели.“ Донг Хонгјоу пишува со вдахновен и лирски стил, што е посебно забележливо во оваа негова книга, за која самиот го направил изборот на своите дела. За овој избор вели дека содржи постари негови дела, од времето кога писателите на неговата генерација пишувале во ера во којашто заработувањето пари не било приоритет; биле слободни да пишуваат и да ги откриваат своите сопствени личности и стилови: „...Постојано се трудев да го правам истото, односно продолжував да пишувам за децата. Ми беше јасно дека не сум човек што плива во иста насока со другите. Напротив, честопати пливав надвор од матицата. Причината за тоа беше само една: сакав да пишувам на начин што ми се допаѓа, сакав да пишувам за работи за коишто сакав да пишувам. Ме привлекуваше секојдневниот живот на луѓето, ме привлекуваше уметноста, но не бев насочен кон тоа кога и што да пишувам, со цел да ги зголемам практичните придобивки. Сакав да посадам сладок компир во почвата. Тие секогаш биле ценети од оние што ја знаеле нивната вредност и биле сакани од оние што ги сакале. Сега, тие се откопани пред читателите во форма на самоизбрани дела, но не изгледаат застарени затоа што се креативна творба. Тие се зборови што ги изразуваат универзалните човечки емоции и човештвото. Тие се зборови што можат да навлезат во длабочините на човечките срца. Како слатките компири, тие не се само плодови, туку се и семиња.“ Во овој избор своите избрани раскази ги поделил во три целини (циклуси) со наслов: „Кинески детски соништа“, „Тивкото езерско крајбрежје“ и „Голема љубов“.