Izabrane pesme 1 (1930-1963)

Oskar Davičo, zajedno sa drugim avangardistima i nadrealistima, nosilac je modernističke paradigme, a u ovim pesmama biće iznova prepoznat po slobodnom odnosu prema jeziku, imaginaciji i nesputanim misaonim tokovima, koji provociraju svakovrsno izobilje, moć da se govori, misli i piše, da se živi, voli i bori. Biće iznova prepoznat po tehnici automatskog pisanja, poetičkoj svesti izgrađenoj u senci psihoanalitičkog poimanja subjektivnosti i pisma, nadrealističkoj eksperimentalnoj praksi, svesnim i nesvesnim tokovima i odnosima. Ukazivaće se kao pesnik koji je najbolje pevao o ljubavi, ratu, detinjstvu, smrti, rodoljublju, nepravdi, borbi, putenosti, prijateljstvu, telesnom i duhovnom previranju...

Kada se pogledaju pesme iz međuratnog i one iz posleratnog perioda pesnikovog stvaralaštva, ukazuje se jedna od retkih direktnih „kopči” između istorijskih avangardi i obnovljenih neoavangardnih tendencija šezdesetih i sedamdesetih godina. Pesme u ovom izboru jesu one zbog kojih ćete zavoleti Daviča, one zbog kojih su mu književna istorija i kritika zasluženo dodelile visoko mesto.