Milan Stojadinović i Italija : između diplomatije i propagande

Tema ove monografije su jugoslovensko-italijanski odnosi u drugoj polovini tridesetih godina 20. veka kroz prizmu odnosa Milana Stojadinovića, predsednika vlade i ministra inostranih poslova Kraljevine Jugoslavije (1935?1939), i italijanske diplomatije. Kada govorimo o italijanskoj diplomatiji u ovom periodu, pre svega mislimo na ministra spoljnih poslova fašističke Italije grofa Galeaca Ćana, poslanike u Beogradu Violu, Indelija i Mamelija, kao i na druge zvaničnike sa kojima je Stojadinović bio u kontaktu.

Odnosi između Italije i Jugoslavije u periodu između dva svetska rata veoma su bitan segment za razumevanje istorije Kraljevine SHS/Jugoslavije za sve vreme njenog postojanja. Oni su bitni i za razumevanje istorije Balkana, Podunavlja, pa i cele međuratne Evrope. Litera tura o ovoj temi je srazmerno brojna, ali većim delom parcijalna, fokusirana na određene probleme i segmente, manja vremenska razdoblja ili širi geografski kontekst. Posebna faza u odnosima dve države, u kojoj je došlo do određenog sporazumevanja i poboljšanja međusobnih odnosa, bio je period od kraja 1936. do prvih meseci 1939. godine. Na to poboljšanje odnosa uticali su brojni faktori s obe strane. Italija je bila iscrpljena ratom u Etiopiji i sankcijama Društva naroda, a pre svega važan faktor za nju je bila Nemačka, koja je ugrožavala italijanske ekonomske i političke interese i koja je tražila status kvo na Balkanu. Jugoslavija je želela da reguliše odnose sa „problematičnim“ susedom i da barem za neko vreme otkloni tu opasnost sa svojih granica.