Novi ljudi : (između retro utopije i neo-istorijske farse)

Ovom knjigom autor svojevoljno izlazi iz „žanrovskog okvira“ književno-kritičkih prikaza, koji su dominirali u njegove dve prethodne knjige: Užici hermeneutike (2009) i Ne uzimaj me u usta – kritika zajedljivog uma (2016). Iako je i u ovoj knjizi manji deo tekstova izvorno pisan kao prikaz, tačnije kao suma utisaka o knjizi, ponekad i bez namere da bude objavljen, trebalo bi da bude očito njihovo nastojanje, prisutno i kod ostalih tekstova, da se umesto analize knjige kao „jezičko-umetničkog dela“ i ocene njene vrednosti „istražuje“ njeno tzv. kontekstualno značenje. Do takvog značenja dolazimo preko detektovanja dominantnih fenomena u tekstu izabranih knjiga, kakvi su: pitanje identiteta (nacionalnog, grupnog i individualnog), odnos prema tzv. drugom (figura drugog), pitanje istorijskog revizionizma (novi pogled na kolektivnu prošlost) ili „književno-istorijske“ pojave kakve su savremena egzilantska, eksperimentalna i distopijska proza. U knjizi Novi ljudi svesno je napravljen još jedan korak dalje, „korak“ tematske obuhvatnosti. Ovaj autor je od samog početka bio sklon da upozna i prati tzv. regionalnu, ili (post)jugoslovensku književnu scenu, da bi sada, pod uticajem profesionalnih obaveza, interesovanje proširio, skromno ali konzistentno, i na prevode balkanskih autora. Ispostaviće se da nije tek postkomunističko tranziciono iskustvo ono što vezuje balkanska društva, već to čine i dileme identitetskog samoodređenja u uslovima suženog i često prividnog pluralizma, a koje se odnose na ponovno tumačenje prošlosti ili na odnos prema Evropi i Zapadu.