Свеќа и светлина

„Можно ли е? А? Сам себе, од себе да се скриеш!... Па, секој од нас, некаде длабоко во себе, за себе си знае сè... Знае? Или знае само до границата до која си одредил да си признае. Некако не му се оди многу длабоко во себе. Колку ќе може да издржи во длабочината, онака, без да земе воздух? Без да се врати во заштитната обвивка на околината, која за него создала некаква претстава, која му годи. Што ќе му е да открива рани длабоки, што ќе му е вистината? Таа боли. Таа е немилосрдна.... Што станува со оние што успеале да го обединат „јас“ со „себе“, што си признале сѐ, кои пораснале и откриле, кои се тие, всушност?... Општеството ретко признава такви луѓе. Му го расипуваат просекот. Затоа, или ги смета за „психо“ случаи, па ги праќа во соодветни установи наменети за „ненормални“ или стануваат просветлени, па народот ги слави откако ќе умрат. Третата можност е да си тихуваат, да се понизни, да се однесуваат како сиот „нормален“ свет, а од височината на длабочината до која допреле, онака со проширен видик, да прават сѐ, да овозможат да има што повеќе луѓе како нив“. Ѓорѓи Филипов, Сам себе си, од себе да се криеш