Republikanizam u Srbiji: od 1804. do 1917. godine

Antićeva knjiga je velika istoriografska studija o istoriji republikanskih ideja u Srbiji od Prvog srpskog ustanka do Prvog svetskog rata. Istražujući najpre izvore i uzore republikanskih ideja u evropskoj političkoj istoriji, Antić govori o srednjovekovnim i novovekovnim tradicijama republikanizma, kao i o mogućim modernim uticajima u rasponu od Francuske, Velike Britanije i Švajcarske, preko Grčke kao najstarije balkanske republike, do dugog trajanja Dubrovačke republike.

Oblikujući sliku srpskog društva na početku Novog veka, nastalu iz njegovih unutrašnjih prilika i u susretu sa spoljnim uticajjima, Antić potom prati tokove republikanskih ideja u Srbiji u XIX i u prvim decenijama XX veka, od ideja oligarhijske republike, preko ideja revolucionarnog republikanizma, do radikalske Srbije i republikanskog pokreta na početku XX veka.

Govoreći o republikanizmu u srpskom društvu XIX veka, Čedomir Antić naaglašava:
– Treba razdvojiti dve vrste republikanskih težnji u srpskom društvu devetnaestog veka. Prva je bila protorepublikanizam koji je svoju pluralističku prirodu i protivmonarhijsko opredeljenje zasnivao na tradicijama zadruge i knežinske samouprave. Činilo se, od prve opozicije vlasti vožda ?arađorđa za vreme trajanja Prvog srpskog ustanka, do uvođenja parlamentarnih vlada sa Ustavom iz 1888. godine, da je u prirodi srpskog društva – u to vreme dominantno ruralnog – republikanski oblik vladavine. Taj republikanizam je bio rudimentaran, lišen tradicija i nepovezan sa trendovima modernizacije koji su u to vreme bili aktuelni u Evropi. Druga težnja je bila modernizaciona i reformska. Rani republikanci pozivali su se na stanje u društvu, ali su velikom većinom bili svesni da je reč o nezrelosti, umesto spremnosti srpskog društva za republiku. Odatle su republikanci tokom 19. veka listom bili radikalni socijalisti, kod kojih je uspostava republike trebalo da bude posledica velike socijalne i političke revolucije kojom bi se srpsko društvo prilagodilo socijalističkom idealu i na čvrstim temeljima postojećeg ustrojstva izgradilo pravedno društvo do koga će zapadne države morati da dođu tek nakon dalje radikalizacije borbe klasa, krajnjeg raslojavanja društva i revolucije. Među srpskim republikancima zato je većina socijalistička, a svega nekoliko pojedinaca su prvenstveno republikanci. Indikativno je da su najvažnije ličnosti srpskog socijalizma i radikalizma u teoriji i praksi prihvatale monarhiju pod uslovom da suverenitet bude predat narodu. O modernom republikanizmu u Srbiji zato možemo govoriti tek od šezdesetih godina 19. veka, od Živojina Žujovića i Vladimira Jovanovića. Izvesnu masovnost jedan republikanski pokret dobija tek sa konačnim trijumfom radikalizma, parlamentarne demokratije i narodne suverenosti, tokom prve decenije 20. veka.

Tradicije dugo traju, a neke ideje uspevaju mnogo vremena pre nego što su se pojavile na društvenoj sceni. Slom monarhije označio je uspon republike, ali tako nisu nestale ni sve ideje monarhizma u srpskom društvu.– Sa tradicionalnom monarhijom, međutim, neće propasti i monarhizam, on će ostati u nasleđe republici – zaključuje Čedomir Antić.