Uloga akcenta u srpskoj solo pesmi

Veza između govornog i muzičkog akcenta, kao i pitanje muzičke akcentuacije, jasno se prati preko žanra solo pesme u Srbiji, i to u periodu romantizma – od 1847. do 1914. godine. Tu se uočava razvojna linija u procesu sazrevanja kompozitorske misli i njenog suštinskog sjedinjavanja sa poetskom rečju, mišlju i iskazom. Knjiga Uloga akcenta u srpskoj solo pesmi obuhvata četiri oblasti kroz koje se pitanje muzičke transpozicije akcenta sagledava u celini. Prva oblast predstavlja muzikološki pristup periodu srpskog muzičkog romantizma. Druga značajna oblast jeste slika umetničke sredine u Srbiji u drugoj polovini devetnaestog veka, naročito kroz prikazivanje poetskih težnji. Treća oblast je prikaz srpske romantičarske solo pesme, najznačajnijih kompozitora i njihovih ostvarenja na polju solo pesme, kao i njihove inspiracije određenim pesnicima i stihovima. Četvrta, poslednja oblast, predstavlja lingvističko, fonetsko i fonološko istraživanje koje se ogleda u izučavanju pojma akcenta reči, srpskog sistema akcentuacije, vrste akcenata, kao i postojećih muzičkih zapisa srpskih akcenata, kako kod lingvista, tako i kod kompozitora i teoretičara muzike. Muzička transpozicija poetskog akcenta podrazumeva oslikavanje srpskih akcenata muzičkim sredstvima: četiri srpska akcenta i posleakcenatska dužina najčešće su predstavljeni intonativnointervalskim, ritmičkim, metričkim, dinamičkim i artikulacijskim muzičkim slikama.