Dignuto sidro : (Pišem ti priču)

Osnovna konstrukcija sastoji se u prepisci spisateljice Ljudmile i Vladimira, senzibilnog glumca i plesača, pri čemu se unose valeri emotivnosti u njihov odnos, ali i u nagovešteno emotivno nasleđe Vladimira prema davnašnjem prijatelju koji sada živi u pomalo rutinskom braku u Budimpešti. Ovakav izbor načina pripovedanja, mada odavno poznat u tradiciji epistolarnog romana, korišćenjem kako novih tehnologija kao okvira pripovedanja, tako i naoko paradoksalnim povratkom (naročito kako se roman bliži kraju) epskoj raspričanosti, prerasta u žanrovsku inovaciju koja bi se mogla malo slobodnije terminološki mapirati kao „imejl skaz“.
Iz recenzije Igora Perišića

Pitanja ostaju bez odgovora, kao što i čitalac ostaje bez saznanja ko su glavni junaci romana, kakve su tačno njihove sudbine, šta je idejna potka i poenta čitave priče. Nije ni bitno. Preživeli smo i smrt Boga, i genetičku i atomsku bombu, čekamo eksploziju informatičke bombe. Čovek više nije ni telo ni duh, već skup informacija. No, to obilje informacija u Dignutom sidru evocira uspomenu na vreme kada je u književnosti dominiralo osećanje sveta utemeljeno na filozofskim tektonskim poremećajima. U međuvremenu je nastupio posthumanizam sa svojim etičkim konsekvencama. U svom najdubljem semantičkom sloju Dignuto sidro opisuje taj novi svet, svetsku duhovnu tranziciju, ruševine tradicionalnog humanizma, spoznaju da novo doba više ne traži oslonac na nekadašnjim humanističkim postulatima.
Iz recenzije Aleksandra Dunđerina