Крале Марко

Марко остана сам и гледаше по нив како заминуваат дури и последните ги снема зад првиот свиок на клисурата.

Се почувствува лесен и слободен и го загна коњот по рамнината. Мисла, чудна и смешна но, уверен беше, и точна, му дојде од тоа чувство на полет и воздиг, кое како да му се врати од младоста:

"За старците се вели дека под старост се менуваат, стануваат инакви. Не е точно дека се менуваме. Не, само се враќаме на она што сме биле во младоста, во првата младост, а што и самите сме го заборавиле. Кога човек ќе види каков станал, зашто така го терала живеачката, под старост ќе разбере дека тој не е тој, дека сиот живот се преправал за да биде онаков каков што сите мислат дека треба да биде. Тогаш, во староста, тоа ќе им се смачи, а и ќе им се смачи од тоа, па ќе станат она што биле: кој бил инаетчија, пак ќе стане ионаетчија и ќе ги зачуди сите зашто таков не го знаеле. Кој бил веселник, пак ќе си биде веселник, муртакот пак ќе стане муртак, намќорот - намќор, а јас, во младоста пустахија, винџија и кавгаџија, мегданџија - ете, пак си дојдов на своето".