Да даде Господ мајка да те роди

Едиција с.р., книга 41 Во својот роман „Да даде Господ мајка да те роди“ Ведрана Рудан продолжува со подробното скандализирање на хрватската (и не само хрватската!) јавност. Оваа авторка со специфична дарба за непрестајно вознемирување на духовите систематично се занимава со преиспитување на сè што ни се чини недопирливо и свето. А има ли нешто понедопирливо, има ли, навистина, нешто посвето, има ли, дали воопшто може да има поголемо табу од глорификуваната фигура на Мајката? Протагонистката на најновата книга на Рудан, своевидно алтер-его на авторката, е жена која живее во среќен брак, успешна е во работата, има ќерка која ја сака и која нејзината љубов искрено ја возвраќа. Значи, станува збор за зрела личност чија реалност е стабилна, мирна и пријатна, но која сепак, и во шеесеттата година, не е во состојба да ја одгатне основната дилема и прашањето кое ја следи во текот на целиот живот. Мирисот на таткото-силувач ѝ е добро познат – смрди на лук и бело вино – но каков е, поѓаволите, мирисот на мајката? Мирисот на студената, неангажирана мајка која протагонистката истовремено и ја мрази и ја сака, и која своите денови ги поминува во скап дом за старци, збудалувајќи го и семејството и персоналот со непрестајните жалби на „фантомски“ болки во коските? Одговорот на ова необично, болно прашање и самиот е необичен. Па и болен.