Господин вообразен

Утрото започна како и секое друго утро во возот. Сè додека вниманието не ми го привлече типот кој седеше отспротива. Му се дереше некому на телефон небаре тој владее со светот. Кој ли си мислеше дека е арогантниов… Господ? До душа, изгледаше баш како некој грчки бог. Кога стигнавме до неговата станица, наеднаш стана и замина. Толку нагло, што му падна телефонот на излегување. Па, можно е да го зедов. И можно е да му ги разгледав сликите. И да му прочитав некоја порака… Можно е да го чував телефонот на мистериозниот маж со денови – сè додека конечно не собрав храброст да го вратам. Кога најпосле стигнав во неговата фенси компанија, тој одби да ме прими. Па, го оставив телефонот на едно празно биро пред канцеларијата на вообразеното ѓубре. Ама можно е прво да сликнав една безобразна фотка со неговиот телефон. Не очекував да ми пише. Не очекував нашите дијалози да станат толку проклето секси. Не очекував да ми се допадне кога бевме тооолку различни. Но, знаете што велат за спротивностите. Кога најпосле се запознавме лично, откривме дека спротивностите не само што се привлекуваат, туку понекогаш и целосно се збудалуваат. Ништо на светот не можеше да ме подготви за него. Но, сите убави нешта имаат крај, нели?