Јапонски Но-драми

„Но“ е најстариот облик на театарска уметност која, како заокружен вид, опстојува повеќе од пет века и се изведува, во својата изворна форма, континуирано, во низа специјализирани театри во Јапонија сè до денес. 

Зборот „но“ би требало да се преведе како „умешност“, „мајсторство“ или „моќ“, а настанал со скратување од „саругаку-ноно“; неслучајно, и секој обид за опишување на „но“ покажува дека се работи за сценска умешност од највисок вид, за несекојдневно сценско мајсторство. Долгиот период на конечно дообликување на „но“, всушност, опфаќа две генерации творци, две исклучителни фигури, Канами Кијоцугу и неговиот син, Зеами: првиот зачетник и инспиратор, вториот најважна фигура во историјата на јапонскиот театар. Заклучно со средината на XV век - кога светот го напушта Зеами - се стабилизира формата на „но“-театарот која, во најмала рака, е редундантно да се именува само како „театарска уметност“.

Токму поради многуслојноста на спектаклот (танц, музика, глума итн.), овој избор од 24 драми се обидува да го претстави оној врв на оваа уметност кој е доминантно книжевен, т.е. наменет за читање.