Lavirint: roman

Četvrti roman Burhana Sonmeza, kao što to i njegova naslovna odrednica nagoveštava, lavirint je intimnog mikrokosmosa ali i nepreglednih prostora telesne i duhovne egzistencije Bića (izvezen borhezijanskim mikropričama i kamijevskom predstavom otuđivanja), time postajući osnovno semantičko polje iz kojeg se celokupni simbolizam teksta ekstrahuje i opet u njega vraća…

U tom lavirintu glavni protagonista, prelazeći težak transformativni put telesnog i duhovnog bivstvovanja, postaje putnik u prostorima nekih prošlih, sadašnjih i budućih glasova. Nakon pokušaja samoubistva, Boratin – mladi muzičar, izgubivši pamćenje, biva otuđen, ne samo od zajednice, okruženja i drugih lica u kompleksnoj galeriji likova, nego i od samog sebe, u lavirintu uma, duha i emocija, ne znajući da li je zaborav prokletstvo ili pak blagoslov.

Tamo gde se mešaju kolektivno i lično sećanje, i sve postaje deo mrtve istorije, postoji samo jedna istina u koju ne sumnja: njegovo telo sa slomljenim rebrom. U toj rasparčanoj slagalici društvenog i individualnog pamćenja, Sonmezov junak suočava se sa dva pitanja. Prvo je povezano sa telom: Da li fizičko prepoznavanje pruža osećaj identiteta, dok se drugo pitanje tiče uma: Šta je više oslobađajuće za čoveka ili društvo– poznavanje prošlosti ili pak zaborav?

„Knjiga se čita kao grozničavi san. Boratin je bezvoljan egzistencijalni heroj koji često luta kroz svoje dane sa otuđenjem koje priliči glavnom Kamijevom junaku.”
– The New York Times

„Ova duboka knjiga upravlja psihogeografijom Istanbula da bi ispitala to najmisterioznije biće: Sopstvo. Sonmezov majstorski roman, Lavirint prolazi kroz ove teme lucidno borhesovskom, ali sasvim originalnom rukom.”
– Asymptote Journal