Писма

Во зачудувачки и во многу нешта трагични околности, на почетокот на 1926 година, се соединуваат тројца големи европски поети. Најстариот од нив, Рајнер Марија Рилке, во тоа време има навршено 50 години и живее во Швајцарија, во осамениот мал замок Мизо. И токму таму, во местенцето Вал-Мон, во мај 1926 година, почнува неговата преписка со младите руски поети – Борис Пастернак и Марина Цветаева, врсници, пријатели и веќе четиригодишни преписници.

И сè почнува случајно: сликарот Леонид Осипович Пастернак, таткото на Борис, му пишува по долги години писмо на Рајнер Марија Рилке, на кое еден од најголемите германски поети одговара, меѓу другото, и со прибелешката дека ги добил песните на неговиот син и дека му се допаднале. Бескрајно возбуден, Борис Пастернак му пишува на Рилке и ја вклучува и Цветаева во преписката, поттикнат божем од една банална пречка – неможноста писмата да патуваат меѓу Швајцарија и Советскиот Сојуз, зашто земјите, како последица на политичките, немаат воспоставено поштенски односи.

И така се случува чудото на летото 1926 година, кога, под модерното европско небо, во записи од интимна природа долго време невидени од никого, тројца безвремени поети навлезени во втората четвртина од еден многу различен век, ја испишуваат лебедовата песна на романтичарската епоха. Нивната естетска и наддокументарна вредност, некои критичари – измислувајќи нов, хибриден жанр – ја нарекуваат епистоларна лирика.