Stari grad

Pokazavši u svojim romanima Povijest jedne jubavi (2011) i Bizantinac – stranac sa istoka (2019) respektabilno umeće književnog uobličavanja individualnog iskustva o ratnim zbivanjima oko razbijanja Jugoslavije, kao i onog, posebnog, o nekim uzorno katarzičnim, relaksirajućim gestovima u čisto privatnoj sferi srpsko-hrvatskih poratnih odnosa, Ivan Ljubisavljević se okreće u trećem romane- sknom poduhvatu tematici i ambijentu sopstvenog detinjstva.

U romanu Stari grad Ljubisavljević evocira kulturno-socijalnu sliku Beograda iz šezdesetih godina prošlog veka, koju proširuje povremenim autofikcijskim zahvatima o avanturi odrastanja u rapidno modernizirajućem urbanom okruženju. Oglašavajući se evokativno iz perspektive šestogodišnjaka, on pokreće svojevrsni kaleidoskop upečatljivih prizora i jedinstvenih likova iz najužeg centra nekadašnje jugoslovenske prestonice. U središtu pripovedačke pažnje stoji Isa Goranac, kućepazitelj stambene zgrade samoga pisca-naratora, čiji stanari dopunjavaju krug proznog sveta nove Ljubisavljevićeve knjige.

Jasan prizvuk jugonostalgije, osnažen i u jezičkoj ravni knjige koja se čita u jednom dahu, ne daje, međutim, povoda za njeno čitanje u ideološkom ključu, i pored okvirnih fragmenata koji naglašavaju skandal smrti kao najdublju skrivenu traumu naratora. Pred čitaocem je, pre svega, književna istina o jednom minulom vremenu, životnom ambijentu i samom životu onoga koji ih predočava.
Marko Paovica