Рашомон и други раскази

Акутагава  се вбројува меѓу најобразованите јапонски писатели, кои во почетокот на XX век, паралелно со пишување уметничка проза, се занимавал и со пишување философски есеи, статии, но и со превод на уметничка литература. Напишал и еден краток роман, но денес е највпечатлив по своите раскази. Останал запаметен по психолошката анализа на ликовите, по неочекуваната парадоксалност во нивните судбини, по проникливата, иронична и лаконска мисла, но и по необичниот спој од имагинација и реалност по што бил препознатлив неговиот стил. Со својот творечки метод, Акутагава го најавил неореализмот во јапонската литература, вбројувајќи се меѓу најголемите промотори на интелектуализмот во Јапонија. Бил толку популарен и посакуван во сите зборници и списанија, што благодарејќи на бројните раскази и литературни преводи, можел спокојно финансиски да си го издржува семејството, до крајот на својот живот. Инспириран од европската (англиска, француска, германска, руска) литературна традиција – но, не само во поглед на наративната техника, туку и во поглед на западната философија со која ја преиспитувал источната традиција – Рјуносуке Акутагава бил авторот што внел најмногу новини во јапонската белетристичка мисла. Велат дека го пресоздал Токио, онака како што Бодлер го пресоздавал Париз, а Кафка – Прага.

Следејќи ги, по дух и по стил, најдобрите деветнаесетвековни европски писатели, Акутагава ја гради јапонската модерна мисла, пренесувајќи помалку познати сижеа и покажувајќи дека не постои оригинално творештво, дека, без оглед колку авторот е талентиран и изворен, во него се присутни одгласи и од други книжевности и култури. Потврда за ова сознание наоѓаме, не само во професионалната наобразба на Акутагава (дипломирал англистика на Универзитетот во Токио), туку и во широкиот дијапазон на теми и мотиви застапени во неговото творештво: од фантастични кратки раскази во стилот на По, преку пастиши на Емброуз Бирс, до сатирични алегории во духот на Свифт.