Šapati male Vlaške

Treća knjiga Slavice Garonje iz kruga „arkadijske trilogije”, Šapati Male Vlaške, veliko je tkanje snohvatica („Jer jezik je poslednje što nam ostaje. I, stupam, kao u snu, u taj prostor svog poslednjeg utočišta”): roman o zbirci riječi koje je upila u mladosti i zrelosti i sada ih vraća ili vadi iz sna i sjećanja, u melanholičnom rastanku s dragim joj i bliskim ljudima, predjelima i predmetima. Do srži lična, knjiga rastanka. U njoj dušin trepet obavija dragocjen dokument o povezanosti pripovjedačice sa svojom junakinjom, njenim jezikom i duhom. Nenametljiv romaneskno-autobiografski okvir snaži jaku vrijednost svjedočenja i žive govorne riječi. Dušan Ivanić Odlika ovog krunskog dela trilogije jeste ulančanost pripovednog toka – paralelna retrospekcija prvog i drugog dela (Arkadija, Parusija) udenuta je u pripovednu nit Šapata Male Vlaške – na način da ova dva toka smenjuju jedan drugog – i istovremeno teku u jednom, jedinstvenom. Svoj raskošan varijetetni oblik, kao figura antifona, refrena, zadobila su i svekolika kazivanja i povedanja naratorkinih junakinja i likova, koji cirkulišu celinom narativnih rukavaca, i slivaju se u osnovnu liniju, pojačavaju ton, razgranjavaju partituru sećanja, tvoreći simfoniju života koji, ipak, nije prošao. Života koji još penuša sa razvalina vremena, hridina povesti. Anđelko Anušić